Rewolucja - modele historyczne: rewolucje w Chinach

1.Historyczne cechy rewolucji chińskiej w 20 wieku.
2.Struktura klasowa społeczeństwa chińskiego według Mao.
3.Strategia wojny rewolucyjnej według Mao.
4. Oryginalna interpretacja marksistowskiej dialektyki u Mao.


1. Tradycyjnie chińska rewolucja wiąże się z imieniem Mao Zedonga. Tymczasem Mao tylko skorzystał z warunków, korzystnych dla ruchów rewolucyjnych, jakie (warunki) były skutkiem rewolucji w 1912 roku i późniejszego rozpadu jednolitego państwa chińskiego.
Po obaleniu dynastii mandżurskiej w 1912 roku, w Chinach nastąpiła tzw. „era warlordów". Taka sytuacja była aktywnie wykorzystywana przez władzę i kapitał innych krajów, które zwiększyły gospodarczą i polityczną ekspansje do Chin. Ta ekspansja często była połączona z bezpośrednia obecnością wojskową w Chinach.
W tej sytuacji, w 1923 roku, w chińskiej południowej prowincji Huandun, utworzył się rząd nacjonalistycznej partii Kuomintang. Ten rząd korzystał się z aktywnego wsparcia partii komunistycznej i radzieckich doradców wojskowych. Kuomintang w 1926 roku wprowadza tzw. Kampanie na północ, która trwa aż do 1927 roku. W wyniku czego większość Chin znajduje się pod ich kontrolą. Ale ze względu na konflikt pomiędzy Kuomintang i KPCh w Chinach zaczyna się kolejny etap wojny domowej, która z większym lub mniejszym natężeniem potrwa do 1949 roku. Pomiędzy 1937 a 1945 rokiem na ten wewnętrzny konflikt była nałożona wojna przeciwko japońskim najeźdźcom, w której Kuomintang i KPCh były sojusznikami. Mianowicie w czasie tej wojny domowej wzmocniła się rola Mao w partii komunistycznej. A po 1935 r. stała się ona decydującą. Faktycznie, dalszy rozwój rewolucji w Chinach ściśle związany jest z próbami realizacji przez Mao pewnych teoretycznych schematów. Jakie są główne elementy tych systemów teoretycznych?
2. Pierwszą edycję dzieł wybranych Mao, opublikowaną po 1949 roku, otworzyła praca „Analiza klas społeczeństwa chińskiego", napisana w 1926 roku. Praca zaczyna się zwrotem: "Kim są nasi wrogowie i kim są nasi przyjaciele? Oto pytanie, które ma ogromne znaczenie dla rewolucji”. Dalej Mao, stara się zidentyfikować klasy „przyjazne" dla rewolucji chińskiej, jak i klasy „wrogie".
Społeczeństwo chińskie, według Mao, podzielone jest na następujące klasy:
1.Obszarników i wielkiej burżuazji;
2.Burżuazji średnią;
3.Drobnej burżuazji;
4.„Opólowieproletariatu”;
5.Proletariatu.
Obszarniki i wielka burżuazja są bezpośrednimi wrogami rewolucji, z powodu ich uzależnienia od obcego kapitału. Średnia, lub tak zwana "narodowa" burżuazja, z jednej strony popiera rewolucjonistów walczących z kapitałem zagranicznym i kompradorskim, a z innej strony - boi się komunistów. To, według Mao, powinno doprowadzić do rozłamu w szeregach tej klasy.
Do drobnej burżuazji Mao zalicza chłopów-właścicieli, rzemieślników, różne segmenty inteligencji, drobnych urzędników i prawników. Tą klasę Mao podzielił na trzy kategorie: ludzie z wystarczającymi dochodami, ludzie o dochodach „którzy spełniają podstawowe potrzeby", oraz ludzie, których sytuacja gospodarcza jest coraz gorsza. W czasie pokoju, grupy te zajmują odmienne stanowisko. Ale po rewolucji, większość z nich popiera ją.
Do „Opólowieproletariatu” Mao zapisał chłopów-połwłaścicieli, "biednych chłopów”, drobnych rzemieślników, itd. Ta klasa stanowi większą masę chińskich chłopów. A w ogóle ona, z różną intensywnością, wspiera rewolucje.
Do proletariatu Mao zalicza robotników przemysłowych, "kuli" (wycieraczki, rikshi i td.) oraz członków różnych gangów przestępczych. W czasie Mao proletariat przemysłowy składał się z 2 mln. osób pomiędzy 500 miln. ludności w Chinach.
A więc struktura klasowa społeczeństwa chińskiego jest taka:
Wrogowie rewolucji:
1. Obszarniki i wielka burżuazja
2.Prawica środkowej burżuazji
Przyjaciele rewolucji:
1.„Opólowieproletariat”
2. Drobna burżuazja
3. Lewe skrzydło średniej burżuazji
Kierownicy rewolucji:
1.Partia komunistyczna i proletariat.
Dlatego istnieje wyraźna różnica między schematem teoretycznym klasycznego marksizmu, a nawet rosyjskiej jego realizacji, a maoizmem. Różnice klasowe determinowane nie tyle społecznym podziałem pracy, co szczególnym poziomem dochodu.
3. Różnica pomiędzy klasycznym marksizmem a maoizmem może być rozumiana na podstawie idei wypowiadanych później w książce „Kwestii strategii wojny rewolucyjnej w Chinach."
Mao twierdzi, że wojna w Chinach, pół-feudalnym kraju, ma swoją specyfikę, którą trzeba znać. Dlatego, zgodnie z Mao, nie można użyć rewolucyjnego doświadczenia rewolucji rosyjskiej w chińskich warunkach.
Istnieją cztery główne cechy wojny rewolucyjnej w Chinach:
1.Chiny, kraj, który rozwija się nierównomiernie. (Oprócz kapitalizmu istniały elementy feudalizmu. Wraz z rządem centralnym Kuomintangu istnieją różne lokalne ekipy warlordów. Chiny są krajem półkolonialnym. Ale takim, w którym rządzi nie jeden obcy kraj, a więcej).
2. Kuomintang, główny wróg komunistów – jest dość mocy.
3. Chińska armia czerwona jest dość słaba i ma swoją bazę w obszarach depresji gospodarczej.
4. Armia Czerwona wspierana przez chłopów. Kuomintang nie ma takiego wsparcia.
W takich warunkach, chińska Armia Czerwona zmuszona jest unikać bezpośrednich starć z przeważającymi siłami wojska Kuomintangu. Ale „taktyka zwłoki” wcześniej czy później musi doprowadzić do pokonania wroga. Właściwie, Mao następuje tradycyjnej chińskiej „czwartej strategemie” „spokojnie czekać na zmęczenie przeciwnika”.
Dosłownie Mao definiuje strategię rewolucji chińskiej: "wróg napiera - mamy cofać się. Wróg zatrzymał się - jesteśmy martwi. Wróg jest zmęczony - bijemy go. Wróg wycofuje się – napieramy ". Ta strategia „przewlekłej wojny" ma wpływ na rozumienie dialektyki według Mao.
4. W swoim dziale „Przykłady dialektyki” Mao przeciwstawia marksistowską ortodoksje i chińską rzeczywistość: „Połączenie uniwersalnej prawdy marksizmu-leninizmu z konkretną praktyką rewolucji chińskiej - jest to materializm. Relacje pomiędzy pierwszym i drugim jest jednością przeciwieństw”.
Oryginalnością zrozumienia dialektyki Mao jest to, że odrzuca usuwanie przeciwieństw w syntezie, przeciwieństwo jest absolutnym i wiecznym. „Jeśli nie ma konfliktu przeciwieństw, nie ma pokoju, nie ma rozwoju, nie ma życia, nie ma nic”. Przeciwieństwa na poziomie politycznej i społecznej praktyki, zdaniem Mao, powinniśmy zachęcać nawet sztucznie. Takie rozumienie dialektyczne zasadniczo eliminuje tradycyjny „eschatologism” filozofii historii heglowskiej oraz marksistowskiej. „Królestwo wolności” już nie jest ostateczną celą historii: Komunizm też będzie mieć początek i koniec, może otrzymać inną nazwę, ale nie zostanie niezmiennym.
A więc, w rewolucyjnej teorii Mao, ortodoksyjny marksizm przeszedł gruntowną zmianę. Interpretacja przez Mao marksistowskiej dialektyki, teorii klasowego społeczeństwa i rewolucyjnej teorii determinowana była warunkami historycznymi Chin w pierwszej połowie XX st. i kontekstem cywilizacyjnym.